Uit de diepte

Tijdgedichten

[p. 52]

De dag verjaart

De dag verjaart, de stralende, waarin
moed door de grijze straten reed;
zonder één luid gebaar, één ruwe kreet
Leven herkreeg zijn glorierijken zin
en in schoonheid fonklend stond ook het leed.

Zij, de mannen met de verweerde huid,
strooiden bloemen van liefde, helle vonken
van zielskracht door de doffe wereld uit;
wij allen voelden opgetogen-dronken:
verwachtings licht-verschiete' ons tegenblonken.

De dag verjaart; - o, dat uit schijn-gebluschte,
een nieuwe laaievlam opsla van daad;
dat Moed aanstorme van des geestes verre kusten
waar hij beidde zijn uur; en glanzend zaad
doorbreekt de korst, waaronder 't jaarlang rustte;

dan zullen de onmenschlijk-gesarden,
voelend van onze warme broederhand
den druk, weer weten menschelijk verband,
en uit de hellepijn hunner verwarde
vizioene', opgaan tot der verteedring zonnig land.

25 Februari 1942