Uit de diepte

Tijdgedichten

[p. 49]

Een jaar is het geleden

Een jaar is het geleden.
De blaf van het afweervuur;
flitsen die dansten en reden
aan donkere kim; toen een puur

licht in heemlen omhoog, maar op aarde
bezoedling door gruwel en moord;
alle paden der levensgaarde
versperd door een wild vreemd woord:

‘Oorlog’. De bevende lippen
vormden den klank vol bloed,
maar 't binnen-eigen begreep niet goed,
liet telkens en telkens ontglippen

hun zin...... ‘Ge wilt niet begrijpen?’
Donder ratelde neer:
verscheurd de vertrouwde sfeer,
wèg, de straten, de wijken,

de mensche’ onder puinen begraven...
Hoevelen? Geen die het weet. -
Maar een sidderbevende kreet:
‘mijn man, waar? mijn kind, waar? huis en have?

Heel 't gistren waar? Hoe weer beginnen?’
Des levens bouw ligt vol gaten,
mèt het land de ontmenschte soldaten
trekt vertwijfling de harten binnen.

[p. 50]

 

De bottende, teederbeminde,

 

op wier wangen de dauw nog lag

 

en het blinken van heel jongen dag

 

de teergroene, knoppende winden,

 

 

 

wèg uit het leven geslagen

 

al dit jonge, zijn hoop en zijn kroon

 

en dit nu alleen: leeren dragen,

 

in deemoed buigen voor Gods troon.

 

 

 

Bidden, dat in Zijn genade

 

de Eeuwge niet over ons volk

 

nu worstlend in ziedende kolk

 

zal spreiden voor goed de doodswade,

 

 

 

maar met andre volken, vroeg of laat,

 

't zal worden tot vrijheid herboren,

 

vóórvoelend in duister het gloren

 

van komenden dageraad. -

 

 

 

Zilvren wijdheden achter de branding;

 

Zeegning van broederlijk recht.

 

Reeds worden de burchten geslecht

 

van Mammon; dan komt de opstanding

 

 

 

als vrucht van den bitteren dood,

 

die delgt het kleinzielige, lage,

 

de hebzucht der rijken, het trage

 

der zatten, de nijd van de armen.

 

Dan wordt openbaar hoe Erbarmen

 

in smarten het heil ontsloot.

 

 

 

Mei 1941