Uit de diepte

Tijdgedichten

[p. 47]

Beelden

Het jaar sluipt naar zijn roemloozen dood
als naar zijn graf een gehate despoot;
de schaduw der dagen is angstig groot.

Zwart trekt de schaduw over het pad;
elke dag valt in een donker gat...
Wij hebben te weinig liefgehad.

China en Spanje verrieden wij,
verrieden de Tsjecho-Slowakij,
lieten uit lafheid het kwade vrij.

Hièr jammert een kind dat zijn moeder verloor;
dáár snikt een grijsaard, die men afschoor
het hoofdhaar; bloed drupt langs wang en oor.

Christus hangt opnieuw aan het kruis,
in China, in Spanje en dichter bij huis
waar het moederhart wordt gestampt tot gruis.

Golgotha is weer iedre plek grond
waar een mensch, die iets van Gods wil verstond,
rondom zich boosaardige beulen vond.

Waar een moeder fluistert dof en heesch;
‘O God, mijn zoon... wordt zijn bloeiend vleesch
nu gefolterd, omdat zijn hand verten wees.’

[p. 48]

 

Waar een broeder haast niet durft denken aan

 

den broer die hem voorging op voorwaartsche baan:

 

‘Wat hebben zij met hem, mijn God, gedaan?’

 

 

 

Waar een vrouw tuurt in de nacht en waakt,

 

soms even sluimert, dan een gil slaakt:

 

‘Mijn man: o, zij hebben zijn oog geraakt’...

 

 

 

Een schaduw valt, zwart, over elk pad...

 

Donker de velden, somber de stad...

 

O hadden wij vuriger liefgehad...

 

 

 

Had ons gebed vrucht gedragen in daad,

 

dan was de wortel misschien van dit kwaad

 

vergaan. Is het te laat? voor goed te laat?

 

Een stem spreekt: ‘Kind, het is nooit te laat.’