Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 68]

VIII

Ik dank u voor de Liefde. Zij hield stand.
Als ik dacht ‘haar olie is opgebrand’ -
kwam zij altijd opnieuw omhoog in mij,
droeg mijn leve' over menig dood getij.

Van haar onuitputlijke stralingskracht
- zon, die door 't geestlijk universum lacht, -
schonkt ge m'een vonk. Een druppel kostbaar vocht
schonkt ge, dat ik 't andren uitschenken mocht.

Ik dank u voor de Schoonheid. Ge zondt haar,
opdat door de zinnen worde openbaar
hoe in 't wonder van vorm en kleur, van maat
en klank, zich een heilig geheim verraadt.

Ik dank u voor haar glimp, dien ge op mij
liet vallen, zoo, dat ik kon andren blij
maken met de blijheid, die droefenis
groene kranse' omhangt, en rijk maakt gemis.