Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 69]

IX

Ik dank u voor de Waarheid, - voor den drang
naar haar, die werkte in mij, mijn leven lang,
waar zwakheid tegen in verzet kwam, keer
op keer, maar die 't hart altijd moest zijn heer
erkenne' in 't end, hoe lang het somtijds vocht
tegen d' erkenning. Dank, dat rust noch duur
dat hart vond in den leugen, maar háár puur
en louter oog altijd 't ontmoeten zocht.
o dank, dat ge háár zond, uw ademtocht,
tot mij, m' iets openbarend in den tijd,
die g' alle Liefde, Schoonheid, Waarheid zijt
in eeuwigheid.

Dit alles schonkt ge mij. Wèl was het veel,
maar één verlangen zwelt nog naar mijn keel.
Voor alles dank ik u, wat ge me schonkt,
voor al de malen, dat ge mij toewonkt
in een gedachte, een glimlach, een lied.
Uw straling schonkt ge me, uw kern nog niet.
Eén gave onthield ge mij nog en ik derf
z'al nooder. Daarom vraag ik: eer ik sterf
geef me, al mocht het ook slechts éénmaal zijn,
mij te zonne' in den glans van uw aanschijn.
Doorscheur 't gezicht eener alomme Tegenwoordigheid,
éénmaal voor mij 't weefsel van ruimte en tijd.

[p. 70]

 

Maar zoo 'k dit beleven niet waardig ben,

 

laat dan aan d'overzij der diepe wateren,

 

mijn wezen, als een pijl gericht,

 

toevliegen recht op uw Onmeetlijk Licht.