Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 66]

VI

Ik wil u al dieper indenken, dood,
zóó dat ge in mij groeit gelijk een kind.
Zijt ge ons kind niet, als het avondrood
vervaluwt en de schemering begint?

Ik wil u indenken tot ik u ken,
zoover het levende u vermag te kennen,
tot uw blik mij vertrouwd werd door lang wennen,
tot ik eigen met u geworden ben.

Als ge dan komt, de lang-verwachte gast
van onze waakgedachte' en onze droomen,
zal ik niet angstig zijn, zelfs niet verrast,
maar, u begroetend met een ‘welgekomen’,

u volgen naar de poort, die uwe hand
ontgrendelt, - de donkere poort waarachter
gespreid ligt het oneindig land,
nevelbedekt, waarvan ge zijt de wachter.