Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 61]

III
Zegen in den slaap

Hoe dikwijls heb ik in den laten avond
en in de diepe uren van den nacht,
op de lafenis van den slaap gewacht!
Ruwe winden hadden mijn hart gehavend.
En terwijl ik wachtte, stegen in mij
de zwarte vloeden van een nood-getij.

Tusschen de schroeven van een wreed gebeuren
raakte' innerlijke strevingen bekneld;
'k voelde in mijn wezen afgronde' openscheuren
van angst voor den dood, voor zijn sterk geweld.
Te vergeefs tastte ik al mijn wanden af:
'k vermocht niets te bereiken, wat steun gaf.

Te zwak, ook in den geest, voor dappre daden,
verkroop ik mij in mijn ellendigheid,
tot eindelijk de slaap, in zijn genade,
zich heenboog over mij: wijd-uitgespreid
waren zijn vlerken: op hen nam hij mij mee
naar zijn gebied, zijn wijde stille zee.

[p. 62]

 

Soms doorvlogen w' onmetelijke velden,

 

andre dan van den dag, en toch vertrouwd:

 

het licht, dat ze omgaf, en uit ze welde,

 

had in menschen-oogen 'k soms óók aanschouwd.

 

Heel den dag zong de weerschijn van dat licht

 

in mij na: 'k zag zijn glans op elk gezicht.

 

 

 

Soms verdreef in mij lang den slaap het steken

 

van wezens uit der ziel donkre ondergrond:

 

gekrenktheid, wrevel, wrok... Mismoedig weken

 

de held re helpers naar den achtergrond...

 

Alléén overwon ik de donkren niet:

 

dan kwam de slaap, in hem is het geschied.

 

 

 

Ik weet niet, wáár hij m' in de stille uren

 

heen voerde; hoe zuiverde mijn gemoed;

 

maar bij 't ontwaken voelde ik liefdes vuren

 

verspreide' in 't hart weer vasten, heldren gloed.

 

't Heer der daemonen, dat het hart belaagt,

 

een helper had z' in mij teruggejaagd.

 

 

[p. 63]

 

Ik kon mijnen naaste weer tegen trede' en

 

in de oogen zien, om zijn vreugden blij.

 

Ik voelde weer zijn leven met mijn leven

 

verstrengeld worden tot een groeiend wij.

 

Al wat mij gistren zoo verdroten had,

 

het leek weggespoeld door een loutrend bad.

 

 

 

Gij goede speelman, die op ziele' en lijven

 

teffens uw schoone melodieën speelt,

 

aan wiens oneindge horizonnen schrijven

 

onzichtbre vingers het teeken dat heelt, -

 

dankbaar genieten wij uw wondermacht

 

tusschen de wondren véél van dag en nacht.