Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 52]

XVII
De oogst

Dit zijn de dagen van den oogst!
De dappere zon blaakt de velden:
niet vaak voelen plant, mensch en dier in
ons Holland zijn gloeden zóó fel.

Hij heeft de halmen gebleekt,
terwijl de korrels nog zwelden:
rijp is de rog, en de haver
komt snel achter hem aan.
Het uur eischt helden!
Het boerenvolk heéft geheschen
de oud-vertrouwde vaan.

De vaan van den arbeid waait
nu over de akkers van Holland:
de boog der kracht wordt gespannen
tot zij bijna breekt.
Eer de haan den morgen inkraait,
begint de worstling der mannen:
de velden worden, de velden,
met hun zweet doorweekt.

[p. 53]

 

Maar in geen van hen bleekt

 

aarzling het rood van den moed,

 

verlamt de kracht zulk een gedachte:

 

‘dit koren, door zon, aarde en regen

 

en het zweet onzer lijven gevoed, -

 

zal het verkeeren in zegen?

 

Wie zal 't koopen? Tot welken prijs?’

 

 

 

Geen hunner vraagt. Niemand twijfelt.

 

Vragen maakt zwak en twijfel is grijs.

 

De hand beeft licht, als zij weifelt.

 

Daaglijksche zorg van den voorgrond gebannen,

 

denken noch weiflen zij: werken en weten,

 

diep, diep van binnen, wat goed is en wijs.

 

 

 

Er is een wet, te hoog voor woorden.

 

Haar te hebben geschonden maakt krachteloos

 

het volk der steden,

 

ongedurig zijn zij en broos.

 

Maar nog schonden de boeren haar niet:

 

daarom zinge' eeuwge zekerheden

 

door hun bloed een lied.

 

 

[p. 54]

 

Dagen van oogst zijn dagen van koorts.

 

Over al die weemlende velden

 

schiet de zonneschutter zijn schichten nu af;

 

slingert uur na uur een brandende toorts.

 

En uur na uur houdt stand, houdt stand

 

de schaar der onbewuste helden:

 

niemand wijkt laf.

 

 

 

Of de zon schroeit en brandt,

 

of onzeker vandaag is en dreigend morgen:

 

de oogst wordt geborgen.