Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 45]

XIII

Nog is de dag naar d' avond niet gezonken
en 't is met lenteblijheid weer gedaan:
wolken ballen zich, legerbenden staan
aan de kimmen geschaard, van machtswil dronken.

Het onweer dreigt. Dat zondoorzeefde licht,
dier zoele winden stoeie' en streelend spelen,
- voorbij is 't, schril de zang der vogelkelen:
lente sloeg d' ooge' open, deed ze weer dicht.

Zal opnieuw nu het gure weder heerschen?
Zullen veel dagen weer zonloos vergaan?
't kan zijn. Maar ring som branden groene keerse' en
de appelboomen schoten 't bruidskleed aan.

Gewonnen en verloren. Maar niet verloren
geheel. Herschapen is de werklijkheid,
van toekomst uit herschapen en herboren
de aarde, tot nieuwe baring bereid.