Tusschen tijd en eeuwigheid



[pagina 42]
XI De lentestormen zijn nog niet gekomen, noch van milden regen het zacht geweld: de jonge spruiten aan de naakte boornen verschromp'len, in hun dorre vlies bekneld. De arme vogels - ach, zij moeten zingen, gehoorzaam der nature drang, maar rondom staan als levenlooze dingen de boome' en onbezield klinkt het gezang. Ik droom van u, regen, in stille nachten: ik luister hoe ge zacht begint, als een verstokt gemoed uit eigen diepste krachten den weg terug ten leste vindt; - hoe ge zwelt, en de duisternis vult met geruisch van uw eindlijken zegen, ik zie u dalen langs verlaten wegen, en d'aarde open, in ontvangenis. Ik droom van rondom bottend leven, van 't knoppend zwelle' aan den kastanje-tak, van groene sluiers, om het hout geweven, maar in den morgen is weer alles strak,
[pagina 43]
gelijk het was, en hard, en ook op de gezichten ontluikt de milde ontspanning niet, die men in liefelijke droomgezichte' en op oude vrome prenten ziet. En ik twijfel soms: maakt dit dor getijde de menschgezichten waarlijk nu zoo strak en hard? Of zie 'k der menschheid traanloos lijden zich spieg'le' in veld en wei, in boom en tak?