Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 40]

X

De landen slapen: het is wintertijd,
al ligt geen wit kleed over hen gespreid.

In schemerstilte heb ik het gehoord,
het eerste prevelzachte liefdewoord,

het zoete tjilpe' uit aarzelende keel,
dat nu gaat zwellen op der dagen veêl,

dat nu gaat orglen in elk groeiend ding,
en mee gaat stijgen met de opstanding,

die bergt levens zoete geheimenis, -
den drang, die al 't levende eigen is:

drang tot vereenen, eeuwge liefdeskracht,
die zich tegen uw onvermurwb're macht

verzet, o Tijd: o Dood, die zich verstout
tegen uw dreiging, worstelend, en houdt

het evenwicht in stand, eeuwiglijk,
tusschen uw stille velde' en 't luide rijk,

[p. 41]

 

waar altijd is gezoem van stemmen, val

 

van stappen en gejuich, en weene', en al-

 

 

 

Ie klanken, duizendvoud stijgend omhoog,

 

uit wat're' en wouden tot den hemelboog.