Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 39]

IX

Wat is dat alles dor! Dof is het land,
het vale bruine gras is dof als zand
en dof de hemel, met maar weinig licht,
daarin staan schimmig torens opgericht
en schimmig is der menschen aangezicht.

Doodstil liggen de velden nog te slapen:
aan het struikgewas is geen spruit ontwaakt.

Onbereikbaar ver zijn de lichte kapen
der lent': eeuwen vèr, dag dat zij genaakt.

Natuur smeedde nog niet het machtig wapen,
waarmee zij haar vijand in het hart raakt.