Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 38]

VIII

Hoe vredig is het sterve in de natuur.
Het blad valt af, roest op de stille aarde,
vergaat en krijgt in 't vergaan nieuwe waarde:
elk wezen weet zijn tijd en beidt zijn uur.

En altoos is, tusschen den tijd van sterven
en het opkomen van een nieuw geslacht,
een verbeiding, iets als een stille wacht
op de anders zoo drukke en volle werven.

Dit geeft een rustige bezonkenheid
aan 't leven der natuur in deze streken:
stilte omhangt wat is bezweke' en
een nieuw geslacht wordt stil verbeid.

Maar in de menschenwereld krielen
dooreen, dat wat opkomt en wat vergaat.
Vreeslijk is dit: stank van ontbinding staat
zwaar rondom jonge, argelooze zielen.

In een kerkhof van uitgeleefde vormen,
tusschen de zerken van misdaad en schuld,
in 't helsch geraas, dat alle poriën vult,
moet jeugd opbouwen hare nieuwe normen.