Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 37]

VII

Gezegend licht, nu lieten we weer achter
den zwarten kuil, waarin ge zeegt vermoeid:
heel 't leven wordt weldadiger en zachter
zoodra uwe kelk glanzend openbloeit.

Tusschen der dagen wild-flappende tenten
schrijdt het jonge jaar, bleekjes, wit en koud:
maar het beweegt zich naar waar mart de lente:
sappe' al murm'len, diep in 't ontbladerd hout.

Gezegend licht! Hunkrende oog en feesten
van u en maken 't hunkrend hart bereid
voor hàre komst, die boom en bloem, de beesten
en 't menschenkind, weer vult met zaligheid.

O, voorwist in ons óók een diepste weten,
dat menschheid eens stijgt uit den kuil van pijn,
hoe zouden we ons brood met vreugde eten!
Maar hier moet alles raadsel zijn.