Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 35]

V

De wind liep uit de noord weer naar het westen:
de hardbevrozen grond werd week en zacht:
het hout, waar dorren de verlaten nesten,
droomt van voorbije en van toekomstige pracht.

Tegen den avond rolt over de landen
de nevel uit zijn zwijgende gordijn,
maar in enkele huizen ziet men branden
de laatste lichten van het kerstfestijn.

Tusschen hoop en herinnering, gelaten,
schrijdt het jaar zachtjes naar den goeden dood,
genezen van het minnen en het haten,
dat wild-dooreen, eens woelde in zijn schoot.