Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 26]

XVI

Het zaad der gouden uren is nog niet vergaan
en de bron niet verzand der heilige gedachten:
nog leeft de ziel, nog leve' in haar de krachten
die dringen naar omhoog. Vrij blijft de baan,

zoo wij de driften, 't zelfzuchtig begeeren,
maar overheev'len in dat andre vat,
waarin 't gepuurd wordt tot het gouden nat,
waar de geslachten der menschen op teren.

Maar dat is zwaar. Daartoe moet alle dagen
men uitwieden dat, wat altijd te snel
weer opkomt, wat door alle hartelagen
verworteld is: het kwaadaardig gezwel

der ikzucht. Haar moet men in 't hart uitroeien,
dat maken tot den gezuiverden grond,
waar zuivre liefde in kan overvloeien, -
met zijn daden dit doen, niet met den mond.