Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 18]

VIII

We leven flauw, als w' in onze omtrek leven:
de kracht-van-'t zelf heeft zich daar uitgespreid
in ruimte en verloor aan innigheid,
verwaaide op alle winde' in alle dreven.

We moeten weer worden teruggedreven
naar onze kern, moeten tot haar inkeeren
om 't vervlakken-verwaaien te bezweren,
te herworden, wat w' in het diepste bleven.

In hoog geluk somtijds, in bittre pijn
vaker, worden we tot ons zelf herboren,
hervinde' op 's harten gronden God,
den verloorne, die toch bleef onverloren.
Dan voelen w' ons weer geborgen in 't Eeuwge en
in onze essentie vrij van 't lot.