Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 11]

III

Dit ééne vraag ik nog: laat mij wat tijd
tusschen de maning en het uur van halen,
opdat 'k beseffe: dit kleed werd te wijd;
en voele: hier kan 'k niet meer ademhalen.

Ik bid u, roep niet zonder waarschuwing
mijn naam. Er is werk, dat ik af moet maken.
Een valsche plooi in 't hart, streek eer ik ging
ik graag nog glad. Er zijn nog andre zaken.

Een stem fluistert met onvermurwb'ren klank:
‘hoevele jaren hadt ge om te leven
als een kind Gods betaamt? Is dit uw dank?
Maar het oogenblik is u nog gegeven’.