Tusschen twee werelden

[p. 52]

IV. ‘Wij zullen u niet zien’

Wij zullen u niet zien, lichtende Vrede,
wij zullen niet voelen uw weligheid
van onze lippen naar ons hart gegleden,
en niet wikklen om onze leden
den weeken plooi uwer broederlijkheid.

Wij zullen niet wone' in het voorportaal
dier eenheid glorieus waarnaar wij staren
met stom ontzag, en niet de donkre scharen
eendrachtig tot de worstling òp zien varen:
wij zullen hen niet in hun roem zien staan.

De groote Denker met den fellen blik,
hij heeft het lot van dit geslacht voorteekend,
hij heeft ons wanklen voorgerekend
het droeve, het armzalige beschik.

Wij zijn het geslacht dat moet vergaan
opdat een grooter rijze uit onze graven;
wij zijn het geslacht dat zich moet laven
aan zijn gebrokenheid en smartelijken waan;
wij zijn het geslacht welks gansche have
is als 't flauwe schimsel van d'eerste maan.

Reeds heeft onze besten het lot bereikt.
Zij vielen in de ongewisse uren,
en andre grooten, levenden, verduren
de kwellingen die donkre machten sturen:
verschiet dat nabij scheen, en weder wijkt.

[p. 53]

 

Voor hen uit ging een stralend licht..,

 

Zij vlogen, zij voelden zich als bevleugeld;

 

hun wil schoot vooruit onbeteugeld -

 

uw hullen zij in zwijgen hun gezicht.

 

 

 

Nu klemmen zij de lippe' opeen

 

die zoo heerlijke lach bloeiend omspeelde;

 

zij zijn als boomen die een dor seizoen vergeelde;

 

en diep in hen, als in het dicht struweel de

 

bron weent, ruischt het verborgene geween.

 

 

 

Wij zullen u niet zien, lichtende Vrede,

 

wij zullen niet worden in uw glans gewijd;

 

d' extase van den laatsten aardestrijd

 

zal niet zette' in gloed onze leden

 

noch ons hart vullen met haar zaligheid.

 

 

 

Wij zijn de bouwers van den tempel niet,

 

wij zijn alleen de sjouwers van de steenen;

 

wij zullen niet zien rijze' en zich vereenen

 

zijn stoute pijlers; wij krielen dooreene,

 

omlaag, in verwarring en in verdriet.

 

 

 

Wie 't niet kan willen en standvastig blijven,

 

hij verlate ons en keere niet weer;

 

hij ga nog hede' en late ons onze eer,

 

hij neme mede zijn geluksbegeer

 

en late ons, verscheurde ziele' en lijven.

 

 

[p. 54]

 

Wij zullen in het grauw gewaad

 

onzer schaarsche en zwakke daden schrijden

 

wij zullen hun armzaligheid belijden

 

met fiere lip en ons hierin verblijden

 

dat zij van heerlijkere zijn het zaad.

 

 

 

Wij zullen u niet zien, lichtende Vrede,

 

wij zullen niet proeven uw weligheid

 

van onze lippen naar ons hart gegleden;

 

wij zullen 't hunkeren naar uw zachtheden

 

meedrage', ongestild, in de eeuwigheid.

 

1920