Tusschen twee werelden

[p. 24]

VII. De gezegende

Wij weten niet uw oorsprongen,
maar wij ervaren uw kracht:
zij is in ons als een warmte
en om ons een trilling zacht.

Indien gij gingt verloren
zou in het innerlijk rijk
alles verstarre' en verstijven;
er zou niets worden geboren
en al wat zou overblijven
zijn asch en sintels gelijk.

Het leven omvat gij niet,
maar wie kan van leven u scheiden?
Uw vonk danst in ieder verblijden,
uw siddring doortrilt elk verdriet.
Gij behoeft, u te openbaren,
de geleidingen niet van den geest:

[p. 25]

 

uw weldoende stralen doordringen

 

de stugheid der gestolten dingen,

 

overglijden kloven die waren

 

gegraven millioenen jaren;

 

de kloof tusschen mensch en beest.

 

 

 

Het hart is nimmer eenzaam

 

waardoor uw verrukkingen beven:

 

het van-een gescheurde leven

 

hecht gij licht en snel weer saam,

 

want uw kern is het rusteloos streven

 

naar kosmisch al-verzaâm.

 

 

 

Wij kennen niet uw oorsprongen,

 

maar wij ervaren uw kracht;

 

de afgronden hebt gij bedwongen,

 

uw vonken zijn overgesprongen,

 

Gezegende, in onze nacht.