Tusschen twee werelden

[p. 17]

IV. Voor onze liefste doode

Aan de nagedachtenis van Rosa Luxemburg.

De stille watren hebben zich gesloten
over het blanke hoofd, donker-omspreid;
de stille watren der oneindigheid
die haar, de levende. alree omsloten.

Zij was altijd in u, oneindigheden,
zij droeg u altijd in haren schoot;
de Dood kon haar niets aandoen; de dood
was voor haar geen afgrond en geen begeven.

Ruwe waangekwelde wezens dachten
dat zij haar konden deren met hun haat:
zij hebben niets vermocht dan nieuwe prachten
omhoog te toovren; niets dan de gedachte
die nu als haar Beeld door de wereld gaat

van aardsche omduistring te maken vrij, -
niets dan het hart, dat voelde in donkre uren
de kwellingen van vele kreaturen
't foltren, te doen bloeie' als een eeuwge wei.

Voor haar was dit: de korte schrille pijn,
de wreede scheuring van het bewuste
en toen dat heerlijke: duiken en rusten
als in bestarde wolke', in het oneindig zijn.

Voor ons is zij alom en overal;
zij zingt vóór in de groote heldenkoren
en zij is in 't gefluister dat wij hooren
opstijgen uit het schemerstille dal.