Tusschen twee werelden

[p. 8]

II. De dooden spreken

Wij uitgeganen
door de Poort van het Lijden
tot uw stille land -
wij, langs stervens steilen wand
geslingerd buiten de tijden
naar der Oneindigheid weeke strand -

Wij de eeuwige kristallen
in uw eeuwigen schoot,
de steenen, plaveiend uw hallen
onmeetlijk, o Koning Dood, -

wij, allen tot u gekomen
zonder uw blik te verstaan,
omsponnen van aarde-droomen
en verward door aardschen waan -

in uwe velden wijd
zijn wij als kindren verdwaald:
de tijd heeft geen klank die vertaalt
het rythme der eeuwigheid.