Tusschen twee werelden

[p. 5]

Eerste afdeeling
De inwijding van den dood

[p. 7]

I. De dood spreekt

Mijn kinderen, -
kinderen van den Dood,
onwetenden eens, nu gewijden,
die uit de verscheuring der tijden
in het eeuwige een-zijn vlood, -

bij mij zult ge leeren
diepten verstaan van het leven
die ge niet kondt verstaan
zoolang in u klopte begeeren:
het licht moet zijn uitgebluscht
eer de oogen kunnen inkeeren
tot de oneindige rust.

Nu is al uw onvrede
in mijn grooten vrede vergaan,
de drift en de zorg en de waan
zijn van uw wezen vergleden;
zij waren de aardsche zede
passend bij het aarde-bestaan.
Maar waar golven oneindigheid breken
verstilt ook fluisterend spreken:
het groote zwijgen vangt aan.

Nu worden de angstige vragen
met zekerheid gestild
en de wild omvlaagde dagen
in goud-effen glans getild; -
mijn kinderen, door mij gewijden,
nu verstrakt uw bewogen gelaat
waar de uren in lachten, in schreiden,
tot strak-onbewogen staat.