Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 103]

Door zijn opwekking gevoelen de menschen verheugd hunne natuur.

En als hij deugdzaamheid te zijn verkondt
't wezen der ziel, dan rijst juichend de schare
der misleiden die lang moedeloos waren
door de leer die den mensch aan zwakheid bond.
Als een prinsenkind dat een landman vond,
wanneer zijn stam aan 't licht komt in zijn âren
't bloedt spreken voelt en aanhòòrt 't wonderbare
zonder bevreemding met lachenden mond -

zoo gewent zich de ziel, zoo zeer verworpen,
aan de haar toekomende eer gezwinde
en vergeet haar lange vernedering
als een, wiens jeugd wèg-bloeide onder de winden
't oud huis vergeet dat staat in de zeedorpen
een verlaten en een verloren ding.