Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 58]

Over de toename van onze kracht bij zelfbeperking.

Zoo ons hart zich bij het denkbeeld neerlegde
van zijn beperking rustig te verdragen
en wij voor goed verlieten het najagen
van 't vergelegene en aan ons ontzegde,
- hoe zou al onze kracht 't wel-onderlegde
deel van ons zelf, 't wezenlijke in ons, schragen;
zich buigend, om nauwlettend raad te vragen,
zich oprichtend, te doen naar 't haar gezegde.

Leven zou worden meegaande beweging;
inwendige tweedracht, die 't verder komen
belet, en ons verzwakt, niet meer bestaan;
na ied're korte en besliste overweging
zou er een volheid van kracht uit ons stroomen
die onze daden van zelf deed ontstaan.