Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 54]

Over het moeitevolle van onzen zielegroei.

Alle groei is het smartelijk gebeuren
van wat later blijkt tot blijheid te worden
want lagere verlate' om hoogere orden
gaat altijd gepaard met pijn van losscheuren.
Dan bedroeft zich de ziel, beangst geworden
omdat zij niet weet, dat dit leed is beuren,
en vreest vereenzaamd te moeten betreuren
verloren hechtheden die rond haar dorden.

Totdat, gekomen waar zij vrijer ziet,
ze erkent hoezeer haar kracht is toegenomen
en de onnoodigheid van haar verdriet;
want alles wat tot steun dient van haar aard
is menigvuldiger in haar gekomen;
en wat terugbleef, was geen hartzeer waard.