Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 53]

Over een staat van mijne ziel en hoe ik dien verliet.

Nadat ik lang geleefd had, van mijn staat
zeker, hem prijzende op zelf-gezag,
gingen mijn oogen open, dat ik zag
mijn ziel, en haar deugd hing als aan een draad.
Want zoo, als gif-beladen wind vermag,
blazend. te brengen over 't land veel kwaad,
zoo had trots, ademend in mijn gelaat
de zachtheid gewond, die daarover lag.

Toen hield ik met mijn geest, dat is, met mijn
gevoel, en 't deel, dat dat naar kracht regeert,
beraad, en beide spraken: trots is slecht. -
Mijn oogen zijn open, ik zal waakzaam zijn:
nu helpe wie mij liefheeft mijn gekeerd
varen, richte de zwakke steven recht.