Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 32]

Over de vreugde der aandachtigheid.

De wereld is wonderrijk aan bekoren:
'k beken, wij kunnen nooit haar hart heel weten
en zij, die gewichtig haar maten meten
en verkondigen, brenge' enkel verstoren
aan wie luistrend, voor goed stil zijn gezeten
om uit haar adem met vreugd-bevende ooren
te opvange' iets van, hun kostlijkst toebehooren:
haar zelve, en niet, hoe dat menschen haar heeten.

Zoo leve' is als staan aan een zoom van vijver,
nachts, wanneer 't hart der dinge' opleeft en kwijnen
doet vorme' en kleuren, waarvan dag beschrijver;
dan ruischen hooren, voele' als een die wacht,
eve' een blankheid zien dage' en weer verdwijnen,
en zwanen weten wegvare' in den nacht.