Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 31]

Over het ongestadige van het innerlijk licht.

Maar trots gaat met 't geweet'ne alleen te rade,
en klampt daarop hardnekkig ziend zich vast
tegen het denken, voorgevreesd als last,
aan de raadselen van gesloten daden
ringsom. En daar trots vreest, zoo gaat hij smaden,
smaden wie nederig, als menschen past,
bekent tastend in duisternis te waden
naar verre baak, waarom wijd water plast;

waaruit een licht bij wijlen hem toeschijnt,
en straalgroet zendt over het gladde water
en plotseling verraderlijk verdwijnt,
zóó dat wien langs lichtend gevaarloos pad
de baak bereikt scheen, weenend weinig later
riep, dat hij doel èn weg verloren had.