Sonnetten en verzen in terzinen geschreven



[pagina 16]
Over de vreugd om de openbaring van het verborgene. En toen begon een stem zacht uit te schijnen dat was als oop' ning van verborgenheden en als op waters bloemen glijden, gleden de hartedingen mede zonder schrijnen tegen die wanden, waar in verwoedheden mensche' aan rameie', en die toch nooit verdwijnen geheel, en sluite' in cirkelende lijnen arme menschen, arme afzonderlijkheden. En 't was verwonderlijk goed, de atmosfeer te voelen van dat gouden uitgaand spreken telkens opdagend als een verwijd verschiet, als een, dat men nu eerst met oogen ziet maar waarop vèèl droomen zijn neergestreken, en weervindt schoon als droomend, maar nog meer.