Portretten en verzen

[p. 30]

[De liefde spint haar witte en blauwe draden]

De liefde spint haar witte en blauwe draden
tusschen ouders en kindren, man en vrouw.
De vriendschap leeft en bloeit uit haar genade,
zij bekranst met rozemarijn den rouw.

Tevergeefs beukt met hooge golvenrijen
de tijd haar hechte, vastgevoegde bouw,
van zijn tinnen wimpelt de vlag der trouw
en machtloos zijn de jare' in haar contreien.

Haar diepe bronnen blijven ons verborgen,
haar hoogste toppe' onttrokken aan ons oog.

Zij kent geen blijvende verbolgenheden,
bloeit op, bij 't minste liefs wat we haar deden;

Zij deelt met ons al onze aardsche zorge' en
verleent aan alles glans wat ons bewoog.