Portretten en verzen

[p. 17]

[De overgangen tusschen de getijden]

De overgangen tusschen de getijden
zijn altijd zwaar, en verscheuren het zijn,
omdat in hen stervende krachten strijden
tegen òpkomende. Elke groei is pijn

en elke neergang. Nimmer gaat het leven
onmerkbaar over tot een nieuwen staat;
de menschheid of de eenling, om het even,
verwerven niets, als niets in hen vergaat.

Het kind dat rijpt tot man moet uit zich scheuren
zachte aanhanklijkheid met een bijna ruw gebaar;
de grijsheid kan geen kroon van wijsheid beuren
als niet de vlam der daadkracht sterft in haar.