Portretten en verzen

[p. 10]

[Somtijds wanneer ik zit en niets verlang]

Somtijds wanneer ik zit en niets verlang
buigend over de stilte in mijn gemoed,
is het of ik flauw hoor een nieuwen zang
van rijper schoonheid ruischen door mijn bloed.

Misschien dat nu het bitter en het wrang
der smart, zich daar waar klotst d' eeuwige vloed
van 't onbewuste, in verborgen lang
gemijmer puurt tot dieper teerder zoet.

Misschien. Misschien dat zooals fijnst aroom
doorgeurt de vrucht in noord'lijk land berijpt
waar barre winter lang de sappen stremt,

zoo menschelijkheid meest haar volle stroom
van klaar meegevoel dat alles begrijpt
door 't hart stuwt, in smarthuiv'ring lang beklemd.