Opwaartsche wegen

[p. 86]

Drie hymnen aan het leven in gemeenschapsgevoel.

[p. 87]

In jeugd.

Nu springen donkre poorten
open met den sleutel der min;
dit is de ware geboorte,
dit is eerst levensbegin,
nu ik mij op leven bezin.

Mij dunkt de wereld blijde
als de dag is 's morgens vroeg:
O Wereld, wel zijt ge wijde,
maar mijn hart is groot genoeg
om heel uw volte te vatten;
zeg mij, waar vang ik aan,
ik dorst om al uw schatten
te vinden en te verstaan.
Ik min zoo... Menschheid, mijn leven
hoort u, maar hoe meer ik geel,
hoe meer de uren mij geven,
hoe stralender jong ik leef.

Met uren en met krachten
ga ik om als een vorst met goud
die put uit oneindige schachten
en altijd overhoudt.
Als op sterke stalen veeren

[p. 88]

 

vliegt overend mijn kracht;

 

ik heb wel eens bij het keeren

 

van 't getijde, aan den dood gedacht,

 

maar zijn zin bleef mij gesloten

 

als van overoud teekenschrift:

 

Leven, uw welige loten

 

verhullen mij zijn gezicht.