Opwaartsche wegen

[p. 38]

Liefde-van-nu

[p. 39]

De moeder.

Bij de moeder begint de wereld: in 't hart
staat ze van af het eerst-bewuste, stadig
door der dagen en nachten val,
zij met de warmte van het open hart,
in stem en oog en streelgebaar weldadig
meevoerend het thuis-veilige overal.
En om haar de heel-eigene atmosfeer,
eeuwig gelijk en doorzichtig-gezeefd
van innigheid die geen één ander heeft:
iets helderzachts, dat in haar stem 't meest teer
is vastgelegd en o haar hand hoe zacht.
Haar glimlach is als een maanlichte nacht.
De moeder heeft de onbesnoeide macht
die reikt van voor leefheugenis begon
en alle vezels trekken tot haar heen.
Jeugd steigert, stelt zich op zichzelf alleen,
en waant ontijdig, dat zij alles won
en wil macht over alles wat bestaat;
jeugd dwaalt weg, achtloos, van de liefdesbron.
Maar dat 's niet blijvend, en een dag hoe laat
ook, komt, een dag van wederkeer.
En zonder één vervreemding, zonder tasten
vindt de ziel van het kind de moeder weer
en drukt zich tegen haar met al zijn lasten

[p. 40]

 

als een jong lam tegen het moederdier

 

zich aandrukt om de levenswarme vacht.

 

Er ging van haar liefde geen vlok verloren:

 

zij was altijd nabij en heeft gewacht

 

en staat gereed als voor het pas-geboren.

 

 

 

Neen er is geen vervreemding van de moeder:

 

hoe kan dat, daar haar hart alles begrijpt?

 

 

 

Met de jaren wordt de kindsliefde vroeder

 

en voller zoet, als van een vrucht die rijpt,

 

want deze liefdebron, dit hartevoeder

 

behoeft het dieper naar leven meer nijpt.

 

En al geringer krijgt het levenswenden

 

macht over deze eerste innigheid;

 

het is al scheiden van het lief-gewende,

 

het is al schrijnen van verbrokenheid,

 

maar ongerept blijven de zegeningen

 

van natuur's opperste zachtheid.

 

 

 

De moeder staat in 't hart van alle dingen,

 

er is geen waan, die van haar scheidt.

 

 

 

Wanneer de jaren met gestaag aandringen

[p. 41]

 

het liefst-vertrouwde hebben uitgehold

 

als de golven der zee de moede kusten:

 

het leven ebt uit de stille gestalt

 

en om het oog legt zich een waas van rusten

 

als over weiden wen de schemer valt -

 

ja de zinnen en hun scherpte vermindren,

 

de ziel verbleekt in teeder avondrood,

 

dan komt het laatst geluk, de liefde groot

 

te voelen blijven in het hart der kindren.

 

 

 

Zij zien het zinken aan met stillen schroom,

 

zij dompelen wat afneemt in den stroom

 

herinnering, die drenkt alles met glans:

 

ziet een nieuw licht verschijnt aan d' avondtrans,

 

kindsliefde, die zoo lange vroeg, wordt gevend:

 

de moeder is als kind in 't kindhart levend:

 

o schoone voleinding van schoonen krans!

[p. 42]

 

Een donkere schande

 

ligt over dit zonnig land:

 

de moederhand

 

is verscheurd met handen.

 

 

 

Menschen hebben vermeten

 

dit erge natuur aangedaan,

 

hebben uiteengereten

 

wat zij vast doet staan.

 

 

 

Door de wereld maakt dit

 

een booze wonde:

 

het liefst menschen-bezit

 

het wreedst geschonden.

 

 

 

De zachte dieren lekken

 

hun jong, hun broed

 

maar de menschmoeder met harde trekken

 

weet niet, hoe wèl liefde doet.

 

 

 

De dartele jongen spelen

 

met het moederdier in 't veld:

 

de menschmoeder heeft angstig haar vele

 

jonge hoofde' in den nacht geteld.

[p. 43]

 

De vreugd zwijmt in haar oogen,

 

diep, diep welt de liefdebron,

 

maar de menschwereld wil niet gedoogen

 

vreugd die zij won.

 

 

 

Moeders, de tijden

 

gaan zacht worden voor u:

 

wij komen u bevrijden

 

van den smaad van nu.

 

 

 

Ziet: ongeboornen

 

maken de kimmen blauw,

 

elk jong kind de verkoorne

 

van een schoone vrouw.

 

 

 

De mildheid, de zegen

 

als een oogst over de landen:

 

moeders in uw zachte oogen

 

gaat geluk ontbranden.