Opwaartsche wegen

[p. 34]

Verlangen.

Van al bewogen gestaden
zien wij naar heerlijke ginders;
liefde spreidt over alle daden
goudglans als op vleugels van vlinders.

Door het levende dringen haar stralen
als fonkellicht door kristallen;
in rustig ademhalen
reikt zij gemaklijk tot allen:
zij kent geen grenzen geen palen
en groeit oneindig, als getallen.

Want mijn en dijn liggen verzonken
in een zee vol duistre geheimen,
hun droeve galm is verklonken
als van weemoedige rijmen,
hun bitter is leeggedronken
en een nieuwe kelk staat schuimen.

Broederschap, moeder van sterken,
houdt allen veilig omsloten
onder haar milde vlerken:
niemand is buitengesloten,
geen menschenkind dwaalt meer verdroten

[p. 35]

 

eenzaam van hart en van werken.

 

 

 

Geen ziel heeft meer duisters te vreezen:

 

in de diepte der nachtlijke stonden

 

komt geen pijnbesef opgerezen

 

van vijandschap in den ronde.

 

De wereld is lang genezen

 

van haat, en vergat die wonde.

 

 

 

Daar voere' alle wegen zachte

 

omhoog naar bloeiende tuinen;

 

als een zeemeeuw wiegt de gedachte

 

zich op blinkender dagen kruinen,

 

of stijgt op blinkende schachten.

 

 

 

Want elk hart wiekt in teeder vertrouwen

 

alle andere harten tegen,

 

Liefde schiet zonder ophouden

 

door d' uren, zóó als door blauwe

 

Septembernacht sterrenregen.

 

 

 

En milde menschen verspreien

 

zich tot gelukkige paren:

 

o hoe zullen de kindren gedijen

[p. 36]

 

onder de zachte gebaren,

 

zullen veel lachen, niet schreien,

 

om de oudren te evenaren.

 

 

 

En geen dier beeft er meer voor slagen:

 

zacht heerscht de mensch over 't geduldig

 

geslacht dat lang heeft verdragen

 

smarten menigvuldig.

 

 

 

O zoetheid van 't eenparig willen,

 

wij mogen u somtijds denken

 

om de erge dorst te stillen

 

tusschen al het harde krenken.

 

 

 

Mijn mond wordt droog van verlangen

 

en de spier van mijn hart trekt samen.

 

Verlangen, ach verlangen...

 

o houden wij toch vast te samen.