Opwaartsche wegen

[p. 12]

Toen de wonde sloot.

Dat ge weer vroolijk wordt, mijn kind, dat gij
het teere broed in toekomst brooze schalen
als een moeder haar kind, hoort ademhalen
hoopvol, meer dan bezorgd nog blij,

dat ge niet opschrikt bij geluiden
maar rustig met een heldren glimlach staat,
vijand en vriend weet nieuwen trek te duiden
op uw zachternstig jong gelaat;

dat alle dappre willen en gedachten
van verre, als wege' op avondzon,
op u toeloopen om hun smachten
te lesschen aan die klare bron -

dat is omdat ge door bewogen tijden
den dienst der Vrijheid niet verliet,
toen zij u riep en wonk te strijden
waar men den glans van haar gelaat niet ziet.

Over het bitter slagveld zonder einde
gleed haar blik in gedachtevolle rust:
zij zag u aan, die voor haar kleinde,
zij was zich al uw zwakheid welbewust.

[p. 13]

 

En toch, zij wees. Naar woeste gronden

 

waar 't woelig slagveld war en duister leit,

 

heeft haar wil u, een jong zwak kind, gezonden:

 

zij kiest haar strijders en haar tijd.

 

 

 

Ge zijt gegaan. Ik zag uw jong hart beven

 

onder de proef, zoo onverwacht;

 

en toen de pijl van haat u drong in 't leven

 

hoorde ik u kreunen door de nacht.

 

 

 

(Was ik niet daar, en hield mijn arm geslagen

 

om uwen hals, troostend, dien ganschen tijd;

 

drupten uw tranen niet gelijk een regen

 

op 't hart, 't wekkend tot later vruchtbaarheid).

 

 

 

O bitter, op verloren post, in duister,

 

ver, ver van Vrijheids glanzend oog te staan,

 

wanen, verlaten van haar eeuwgen luister

 

vergeefs onder te gaan.....

 

 

 

Niet lachend als een held hebt ge gestreden

 

maar willig toch, met blinde trouw;

 

meer vergt zij niet: zacht zijn haar zeden

 

van onze hooge, zachte Vrouw.

[p. 14]

 

Wie maar volgt waar haar heldre vanen wappren

 

baadt hals en wange' altoos in morgenrood:

 

achterblijvers besluipt de droeve dood

 

maar moedig leven is het loon der dappren.