De nieuwe geboort

[p. 183]

III

Zoo ligt ge nu in al uw zwakheid open
en ziet ons aan, verloren kameraad,
met hulplooze oogen, als om ons te nopen
tot het woord dat u rustig sterven laat;
het woord dat uw zwakheid, als bij het doopen
de zonden, van u wegneemt, en hen laadt
op der tijde' onrecht, en 't hard lot: dit hopen
scheen door uw droeve woorden en gelaat.

Wij richten niet. Hoevele als gij, bevangen
van zwakte, tastend naar een steunsel, vielen,
geen steunsel vindend, die niet meer opstaan!
Een deernisvolle blik voor u, een lange,
en dan: vaarwel; de tijd eischt lijve' en zielen
van staal, en wie ze mist, moet ondergaan.