De nieuwe geboort

[p. 154]

XIII

Ik weet niet wie haar heeft gezonden
noch den weg dien zij kwam;
ik heb haar toen ik d' oogen hief gevonden
een keer van 't zinkend spel der vlam.

Maar ik weet, dat zij al zoo lang woont onder
mijn dak, zich warmt aan mijn haardvuur
dat ik vergat, hoe leven mondde zonder
haar blik, en hoe aandeed natuur.

Daarin brandt alle twijfel en verlangen
als vlam in glazen hulsel, suizend stil;
mijn hart weet als haar oogen mijne vangen
van onrust niet waarheen het wil.

Maar ik heb mij gewend haar stom begeeren
en hunkrend oog als van een wees
om mij te voelen: de gedachten keeren
tot den hoek waar zij neerhurkt, zonder vrees.

[p. 155]

 

De dagen zijn geleden en gezonken

 

dat ik haar bad om heen te gaan

 

of niet opzag van het verglim der vonken

 

om haar bitterheid te ontgaan.

 

 

 

Ik denk dat zoo zij 't hoofd nu neeg ten teeken

 

van scheiden en vergleê in schaduwrijk

 

ik armer voort zou leven want het steken

 

van haar donker oog maakt mijn dagen rijk.