De nieuwe geboort

[p. 153]

XII

In de hutte' uwer zonen trad ik binnen
en brak met hen het brood;
wij spraken van het zware harde winnen;
zij die 't verhaalden werden wit noch rood.

Hier was het kalm en vroolijk, als een morgen
blozende van beloften klaar en guld;
ik zag in de harten niets zwaks verborgen:
zij waren tot den rand met moed gevuld.

Toen wist ik wat zij brengen, wat beloven,
boven de wereld welfde zich een boog,
eeuwen van schuld en vervreemding verstoven:
wij deden elkaar wel met stem en oog.

Dat was een schoon oogenblik te doorleven,
broederlijk-blijde of het niet anders kon,
als ééner moeder kindren, op de dreven
der aarde spelend in de zon.