De nieuwe geboort

[p. 151]

XI

Zij sprak; ‘open de ingetogen zinnen,
laat aandacht scheiden uit uw huis’;
winden en tegen-winden stroomden binnen,
het werd er vol van hun gedruisch.

Als de bij in bloemkelk dacht ik te vinden
in 't hart der dingen een stil paradijs
om hun zoet te zaamlen en voor beminde
menschen te puren tot de zoetste spijs.

Maar een hand verschoof de wijzers; een sterke
hand wees de ziel naar andere sfeer;
die ze dicht vouwen wilde, spant de vlerken;
die droomend neerzat, haast zich heen en weer.

Zij leerde 't schrijnen van den spijt, de zwaarte
van twijfel, 't omzien naar wat zij verliet;
maar boven alles uit leidt haar een klaarte:
alles dooft uit, maar die glans niet.

[p. 152]

 

In schemer-uur overkomt haar te droomen

 

als van een vreemde van haar eersten staat,

 

zij denkt met liefdevol verteederd schromen

 

aan 't wezen dat niet meer bestaat.