De nieuwe geboort

[p. 149]

X

Ik heb den weg nimmer gevonden
die toch eenmaal elk menschen-leven snijdt
dien men kan volgen zonder vrees voor zonde
als een kind door moeder geleid.

God weet dat ik de woestijnlucht niet vreesde,
doornen noch diepten noch dieren van 't woud:
ik zocht naar alle winde', een vroeg-verweesde,
zoekend werd ik onmerkbaar oud.

Ik ben hij die steile ravijnen
beklom met zeker-snellen pas,
die iedren steen gemerkt heeft tot den zijnen
tot hij, verschrikt, andere teekens las.

Ik ging den bergweg met de ruige schare
mijn hand op hun schouder, als bij een vriend:
toen wij half-weg gestegen waren
zag ik ze klein worde' als een lint.

[p. 150]

 

Nu sta ik hier waar alle wegen enden,

 

avondlijk groet mijn schaduw, spits en lang;

 

er is geen verder komen en geen wenden,

 

om mij heen suist een vreemd gezang.

 

 

 

Hier sterf ik met stomme verlangst in d' oogen

 

naar het pad dat bloeiend te voorschijn sprong

 

op een zomer-ocht, dat ik van den hoogen

 

heuvel afdaalde, zingend jong.