De nieuwe geboort

[p. 145]

VIII

Het zal zijn op een effen winter-ocht,
luw als een dal tusschen wind'gen gevouwen,
dan ben ik genaderd tot aan de bocht
waar wij niet verder kunnen schouwen.

Hoe vaak zal ik dat woord ‘morgen, mijn hart,
de groote keuze’ dan hebben gefluisterd?
ach, ‘morgen’ zal het nog zijn, dat verdort
op mijne lippen als de zon verduistert.

Bij iedre sprong der wege', als bij onraad
is het in mijn oogen schuw opgeblonken
en hoe dikwijls heeft mijn verschrikt gelaat
opgezien van uit diepste dronken.

Maar dan, zooals op een woudzoom een dreef
toeloopt en duikt in die diepzee van boomen
gaat de lijn van dit bevend dun geleef
in iets wijds donkers worden opgenomen.

[p. 146]

 

Nog éénen fellen flits voor mij: mijn baan

 

zendt tergend uit zijn ongewisse lijnen,

 

één kneep van hartzeer om wat ongedaan

 

en dan: verdwijnen.