De nieuwe geboort

[p. 143]

VII

De groote stilgeworden wijzen
hebben niet in dien toon geleefd;
koel als een bosch, stil als paleizen
was de sfeer die hun stem omgeeft.

Een ster zond door den wrong der takken stralen,
een zoele wind stond op in 't zuid
en zulk een hand sloeg aan de teedre schalen
en maakte hun ziel vol geluid.

Laat zoo geheimzinnig het zoet gebeuren
mij geworden in mijmerij;
als ik beweeg is het of spiegels scheuren;
en het schoone beeld breekt in mij.

Stil moet ik en eenzaam verbeiden,
den stroom der wereld langs mij heen zien gaan
dan komt geluk, gelijk in verre tijden
glijdt het mij tegen als een zwaan.

[p. 144]

 

Maar in uw volten voel ik niet 't bewegen

 

van binnenst leve' als een moeder haar vrucht;

 

ik luister of de liefste teekens zwegen

 

en merk alleen mijn eigen zucht.