De nieuwe geboort

[p. 138]

III

De tortels koeren in het dichtst van 't bosch:
hoe roerend zinkt in 't hart dat zoete dringen;
het maakt onzichtbre banden los
die de ziel bonden aan zorgzware dingen.

Nu kan ik duiken in diepte als weleer,
den parel lichten die mijn jeugd zag blinken;
de ziel dompelt zich in haar eigen sfeer
en wil verzinken.

Maar door de wereld jaagt, met snellen hoef
een bode die den versten hof kan vinden:
hij brengt den wil des meesters, kort en stroef,
hij blaast de rust naar alle winden.