De nieuwe geboort

[p. 137]

II

De heemlen plooien donkerte overal,
t eenzame welft zich rond mij henen:
geen licht en geen geluid dan d' eendre val
van mijn voet op de steenen.

Maar zie aan d' eenen kim dien bleeken schijn
laag, lang-gerekt, géén licht van boven:
o Stad, zendt ge ons weer uw manend sein
op 't uur dat wij ons vrij gelooven?

Alnachtlijk hangt uw glans en ziet ons aan
en uw lichtvinger wenkt ons, om te komen:
wij wilden van u onbewust, bestaan,
maar dat zijn droomen.

O Stad, van krachten worstlend gekrioel
en knoop van zonden
wij proeve' u weer en uw levens-gevoel
bitter en zoet, door onze monden.