De nieuwe geboort

[p. 114]

XIV

De vreemde weldaad van weer stilte ligt
waar strijdgeluiden lang den haat vermeerden;
menschen bij wie langzaam bezinning keerde,
gaan onzeker, met afgewend gezicht

langs wat vernield en bloedig werd verspreid
in de razernij die ze had gegrepen
en zij weten de heugnis nu te sleepen
zwaar met zich mede door den levenstijd.

De teere plant van menschelijk geluk
ligt dor en zwart onder puinen die rooken
en de levens-wegen zijn afgebroken
als brugge-stompen, neergebrand en stuk.

Geleidelijke groei en gang der dingen
is uiteengerukt in geweldig scheuren
en wat daarvoor geweest is, draagt de kleuren
van zachte hemelsche herinneringen.

[p. 115]

 

Maar de ziel is te mat, hieraan te raken

 

en wil de rust alleen, en wil vergeten,

 

en zich bezinnen hoe de bloemen heeten

 

die de paden nog geurig kunnen maken.

 

 

 

Huisgenooten vinden elkander weer

 

en sluiten zwijgend op de woeste hoeve

 

den kleingeworden kring, maar niet de droeve

 

leegten schrijnen en doen het ergste zeer.

 

 

 

De vreemdling heerscht, en beveelt over 't land,

 

verzet het oude en breekt het lang-gewende:

 

hij neemt bezit met oogen en met handen

 

en wroet begeerig in het fonklend zand.

 

 

 

Zij dragen 't strak, of ze den dwang niet merken,

 

en zwijgend, naar den bruik van hun geslacht;

 

maar druk, die zwakken doodt, schept in die sterken

 

grooter samenhang en gedrong'ner kracht.

[p. 116]

 

De akker schreeuwt om hulp van menschenhanden:

 

schudt af de droefheid en bereidt het veld!

 

de ploeg-hoef dreunt, en in de harten zwelt

 

het zoet bezit van de getrouwe landen.

 

 

 

De vaadren wonnen wat thans dienstbaar is

 

op wilde beest- en mensch; de vaadren wonnen

 

in strijd op leve' en dood die horizonnen:

 

waar zij verschenen, kromp de wildernis.

 

 

 

Nog zijn de horizonnen als te voren;

 

het eig'lijkste is ongerept gebleven;

 

zij hebben deel aan onverganklijk leven

 

en voelen zich tot u, natuur, behooren.

 

 

 

Ootmoedig stroomt de zang in avonddaal

 

die vreugde wijdde en droefheid hielp dragen;

 

het licht wordt fijner en in d'onverslagen

 

standvast'ge harten fluistert hoop ‘eenmaal’.