De nieuwe geboort

[p. 110]

X

Mijn arme kameraden, menigmaal
drukte die ellende ook op ons kwijnen;
in uw oogen, flauw opziend tot de mijnen
lag haar vloek en over de doodsche zaal

en deed het grootsche trachten arm en schraal
en dor onze bloeiende hoop verschijnen;
ik worstelde om trots haar de zeekre lijnen
van vreugd vast te zetten maar vond geen taal.

Want uit uw hart moet slaan de vonk van 't vuur
als een verwachting, een begin van leven
die inslaat en bij ons verwekt een vlam.
Maar dan scheen 't sintels, waar geen gloed uit kwam;
het was of grijze nevels rond ons dreven;
zoo sleepten wij ons voort door 't avond-uur.