De nieuwe geboort

[p. 98]

In schaduw van den dood

[p. 99]

I

Naar bloemen bukte ik op bezonden grond
toen een schaduw aanvloog, die hem verkilde,
zoo diep en doodlijk, dat mijn wezen rilde
van een huivring die het nooit ondervond.

Ik hief de oogen; waar straks niemand stond
stond nu een vrouw: ook om haar lippen trilde
de vreemde schaduw, maar haar rustig-milde
trekken zeiden dat zij geen angst doorstond.

‘O vrouw, vroeg ik, wat was dat?’ - ‘Schaduwval
des doods,’ zei zij; en in de vale stilte
kromp mijn hart samen of het werd gesnoerd.
‘Wijs mij een pad dat uit zijn rijk wegvoert,
ik kan niet aadmen in die sombere kilte’ -
‘zijn schaduw’, sprak ze, ‘ligt nu overal.’