De nieuwe geboort

[p. 100]

II

‘O Smart’ bad ik, - want nu herkende ik haar -
‘is er geen dal waar hij niet boven hangt
en geen ontkomen; help mij dan, mij bangt
meest om mijn eigen zwakheid, help mij maar
dat uw gelaten en gerust gebaar
mijn onrust en siddrende angst vervangt;
géén vreugd, maar sterkte is 't die mijn hart verlangt;
leer mij uw sterkte, ook al valt zij zwaar.’

Toen knikte zij en bukte en zocht en vond
en reikte mij een bloem, zwart-rood geschubte
die daar ontlook in schaduw van den dood.
‘In 't bittre is kracht’ sprak zij en ik verstond
den zin en nam de bloem die zij mij bood
en dronk van 't sap dat uit den stengel drupte.